هر وقت کسی قلمی برداشته و می خواهد قلمی بزند یا طبعی گل می کند وشعری جاری می شود ،یا کتابی از خاطرات منتشر می شود ... از باز ماندگان روزهای اسطوره ای دفاع مقدس یا کسی

با یکی از پرستوهای زخمی جامانده از کوچ هم سخن می شود، متوجه واژه ای می شود که در شعر تمامی آن ها جای گرفته است ... تلاطم

انگار بیت معروف :

"ما زنده به آنیم که آرام نگیریم/موجیم که آسودگی ما عدم ماست"

را برای آنها سروده اند. به یقین اگر شاعر نامدار این بیت پر معنا ،در دوران هشت سال عاشقی شیران بیشه ایمان و یقین زندگی می کرد، اشعار بیشتری را نیز برای ایشان در این مضمون می سرود.

انگار دلهای بیقرار روزهای دفاع و شبهای عملیات، تنها چیزهایی هستد که دستخوش گذر زمان نشده‌اند و محکمند به بیقراری. اگر پای آوای دلشان بنشینی ،می بینی که خیلی از این چکاوکان دلداده و سرسپردگان راه وصال، هنوز پس از اینهمه سال رنگ آرامش ندیده اند و هنوز هم در جنگند. خیلی از آنها جسما" می جنگند و درد عشق می کشند و خیلی ها هم با روح ایمان خود به جنگ ادامه می دهند وزندگیشان مصداق این شعر زیباست:

نازپرورد تنعم نبرد راه به دوست/عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد

راست می گویند، جنگ تمام نشده . وقتی یک ایثارگر که تمام ایام زیبا و غیر قابل بازگشت جوانی اش را روی ویلچرگذرانده، هنوز در نیازهای اولیه رفت و آمد بی دغدغه در جامعه دچار اشکال است، در جنگ است، جنگ با شرایط رنج آور خودش و با نادیده گرفتن ها ....